Adiviñanza

de Mari Carmen Alvarez.-
Hai días que vou recitando inconscientemente unha adiviñanza. Oína por primeira vez no verán do ano 1987 cando, libreta e bolígrafo en mán, pedíralle ó Mingas que lembrase algunha cuarteta que aínda eu non tivese recollida.

-         Mingas, ¿acórdaste dalgunha máis?

El quedou pensando, coa súa cara de neno grande concentrada. Unha luz iluminou os seus ollos de pillo:

-         A ver se sabes esta:

Estudiante que estudiaches

            nos libros de Andalucía

dime cal é a abe

que non ten peito e si cría,

que ós mortos da consuelo

e ós vivos alegría.

Eu, que son moi torpe para as adiviñanzas, quedeime apampada ó escoitalo. Pasaron uns segundos nos que simulei un ceño de concentración, aínda que xa sabía a inutilidade do xesto. El non paraba de se rir e de facerme chirigotas.

-         Pois non sei, non se me ocurre nada. ¿Que é?

Despois de soltar unhas gargalladas, dixo:

-         ¿Non o sabes? Pois é a abella, que ten cría pero non ten peito para criala, que fai a cera, para as velas dos mortos, e o mel para os vivos.

Novamente me sorprendera o Mingas.

Recordar ós que xa non están entre nosoutros é unha maneira de inmortalizalos.