Moreira de Arriba, en la parroquia de Torbeo, habitada por “26 almas” en el siglo XIX.-
La fuerte emigración que afecto a
nuestra zona en los sesenta y los setenta fue especialmente dura en algunas de
nuestras poblaciones como es el caso de Moreira de Arriba. Buscando datos de
población encontramos el publicado a finales del S XIX en el que aparece
Moreira de Arriba con 26 habitantes, Moreira del Medio con 16 y Moreira de Abajo con 41, hoy en
Moreira del Medio y Moreira de Abajo todavía hay varias familias pero Moreira de Arriba quedo ya
sin habitantes habituales hace treinta años. Eliseo Lopez Alvarez nos recuerda que en los años cincuenta había en esta aldea unos sesenta habitantes.
Olegario Sotelo Blanco, que visito la aldea en abril de 2009, escribio en su blog (soteloblanco.blogspot.com.Moreiras de Arriba) :
Olegario Sotelo Blanco, que visito la aldea en abril de 2009, escribio en su blog (soteloblanco.blogspot.com.Moreiras de Arriba) :
"Esta aldea tivo que ser bonita cando estaba habitada, coas casas xuntas e as rúas estreitas. Ten unhas vistas impresionantes das aldeas da parroquia, os soutos e parte dos viñedos, podemos apreciar o corte que produce o paso do Sil separando as terras de Torbeo das de Lemos e o máis impoñente é a panorámica que ofrece todo o val de Lemos ata Monforte. As casas están derrubadas na súa maior parte e como moito podemos percibir o que foron as rúas e as paredes de pedras ben labradas coas que construíron as casas. Estas casas deberon fomar un conxunto arquitectónico harmónico ben integrado na paisaxe....
Pero a riqueza do patrimonio perdido non acaba nas casas ou no contorno desta preciosa aldea. Todos sabemos que a castaña foi un alimento imprescindible para sacar da fame a moita xente e nada máis pingar os «billotes» no souto xa poden asarse e comerse. Coas castañas secas tamén se poden elaborar múltiples pratos ao longo de todo o ano e cos «picós» ou castañas partidas os porcos podían cebarse e obter deles uns exquisitos xamóns, chourizos etc. Moita xente da montaña levaba os porcos aos soutos para que fixesen «a rebusca», é dicir, para que se alimentasen durante uns días das castañas que quedaban perdidas entre as follas e as herbas. É unha mágoa que tanto as aldeas coma eses castiñeiros centenarios estean abandonados hoxe en día..."
